vrijdag 27 april 2007

Eet je slank!

De lente kriebelt, de zomer lonkt, de zon schijnt en buiten wordt het weer warm.
Luchtige bloesjes, fleurige T-shirts en topjes, beenonthullende shorts en rokken worden opgediept en aangeschaft. Binnenkort zijn ook de badpakken en bikini’s aan de orde. Alles wat gedurende de donkere wintermaanden veilig en wel verdoezeld kon worden, staat nu weer onbeschaamd te kijk .

Er moet dus in sneltempo gesleuteld worden. Want de kritische waarnemer wil, als we de deskundigen mogen geloven, liever niet blootgesteld worden aan behaarde, gebobbelde en uitpuilende lichaamsdelen.
Het zijn gouden tijden voor de cosmetische industrie. En de damesbladen doen, gesteund door veelbelovende en weinig verhullende kiekjes van gestroomlijnde modellen, om het hardst hun best om hun hoogsteigen succesvolle afslankplan aan de vrouw te brengen.

Geheel in lijn met het afvaladagio "meer bewegen, minder eten", krijgt daarin een bewegingsprogramma altijd een vaste plaats. Daarin worden eenvoudige en vooral gemakkelijke oefeningetjes voor stevige bil- borst- en buikspieren aangeboden, die een strak lichaam moeten bewerkstelligen en het overtollige vet doen wegsmelten.
Aan een stevig fitnessprogramma waagt de redactie zich liever niet, want dit is net wat veel vrouwen al jaren geleden hebben opgegeven, wegens tijdrovend en te inspannend.

Over bewegen is men in deze plannen snel uitgepraat. Je hoeft immers geen genie te zijn om te beseffen dat alleen gedegen lichamelijke activiteit zoals geregeld flink stappen, fietsen, baantjes trekken in het zwembad en stevig sporten baat kunnen brengen. Die slappe oefeningetjes leveren uiteindelijk niet meer op dan het idee dat je toch iets uitgevoerd hebt.

Het tweede luik daarentegen, dat over het eten, krijgt dan weer wel ontzettend veel aandacht. De damesbladen staan vol met onweerstaanbare recepten. Een volslagen leek terzake krijgt hier de onmiskenbare indruk dat afslanken eigenlijk berust op "minder bewegen, meer eten".

Een verre vriend, die vrouwen vreemde buitenaardse wezens noemt en met hen derhalve gecompliceerde relaties onderhoudt, heeft een poos activiteiten ontplooid in de slankheidsbusiness. Zijn eenvoudig programma kon met enige moeite op een A4-tje geperst worden. Voor de volheid en de versiering voegde hij er nog wat recepten bij. Maar voor die schamele bijlagen, die hij niet eens zelf had uitgevonden, bleek meer belangstelling te bestaan dan voor zijn zorgvuldig uitgekiend programmaatje.
De dames vroegen hem de oren van het hoofd over hoeveelheden en combinaties. En wat hem nog meer verbaasde was de onverdroten ijver waarmee zij zelf steeds weer nieuwe heerlijke recepten aandroegen. Op de lange duur geleek zijn project meer een kookcursus dan een afvalplan.

Ieder damesblad dat zichzelf respecteert biedt wekelijks minstens 10 nieuwe recepten aan, het liefst in het kader van een thema. In de winter gaat het om lekkere vullende stoofschotels of dampende eenpansgerechten, in de lente en zomer krijg je een keur aan frisse salades en voedzame rauwkost. In een ervan staat dit jaar de pompelmoes in de schijnwerper. Die zou, als het om lijnen gaat, nog sterker werken dan de ananas.

Want vrouwen hebben iets met recepten. Mijn moeder had verschillende schoolschriftjes vol, ik werk met een ringmap. Tegenwoordig worden er heelder weblogs en ontelbare websites over opgezet. Een eenvoudige zoekvraag op Google leverde alleen al in het Nederlands 2.360.000 pagina’s op, en over het gehele internet liefst 7 miljoen!

Voedsel staat immers symbool voor zorgzaamheid en vriendschap. Als mensen om welke reden dan ook samen komen, beginnen vrouwen onmiddellijk aan een lekker hapje eten te denken. We wisselen met zichtbaar genoegen onweerstaanbare recepten uit, en geven elkaar menige kooksuggestie. Zelfs een notoire feministe als de schrijfster Renate Dorrestein, die men toch zeker niet van tuttigheid kan verdenken, heeft in haar militante periode een boek geschreven waarbij het verhaal helemaal draait rond delicieuze recepten voor gebak. Bij elke stressvolle gebeurtenis stuift daar de bloem in het rond, hangt de boter aan het plafond en worden ettelijke bakvormen gevuld met de meest onwaarschijnlijke deegmengsels. Ik ken iemand, die haar heerlijkste maaltijden tevoorschijn tovert wanneer ze zelf ziedend is.

Afslankrecepten, ze zijn onmisbaar. Niet echt om af te slanken, al wil het wel eens helpen. Vaak worden ze echter niet eens uitgeprobeerd. Maar het idee alleen al helpt om de stress van de slankheidsrage het hoofd te bieden. En ze zijn de materialisatie van zorg en samenhorigheid binnen de hele vrouwelijke gemeenschap.

Dames, zorg voor jezelf, eet je slank!

© Minervaria

zaterdag 7 april 2007

Samen moeten

Aan het tafeltje tegenover mij ging het er levendig aan toe. Twee stellen zaten druk met elkaar te praten. Er werd ook heel wat af gelachen. Ze waren nog jong, ik schat halverwege de twintig. Plots, als op bevel, stonden de twee dames op, grepen hun handtas beet, en begaven zich gezamenlijk in dezelfde richting. De jongemannen bleven er doodgemoedereerd onder. Een alarmsituatie kon het dus niet zijn. Ik wist het meteen: ze gingen naar het toilet.

Onmiddellijk voelde ik me met de jongedames verbonden. Want in duo ‘gaan’ heeft niets te maken met puur fysiologische aandrang. Het zou best kunnen dat ze thuis op nagenoeg hetzelfde moment allebei nog eens waren geweest, en dat hun metabolisme synchroon loopt. Maar met dergelijke simpele verklaringen kom je nergens in het geval van de gezamenlijke sanitaire verrichtingen. Want hetzelfde fenomeen doet zich overal voor, in alle culturen. En het zou toch wel erg toevallig zijn, mochten al die vrouwen, die met zijn tweetjes of drietjes aan toiletbezoek doen, aan beide voorwaarden voldoen.

Niemand staat er echt bij stil, maar samen ‘moeten’ verdient eigenlijk ons respect. Want het gaat in wezen over de spreekwoordelijke vrouwelijke solidariteit. En die stamt uit oeroude tijden, miljoenen jaren geleden, toen we bij wijze van spreken nog in de bomen leefden. Het sanitaire duo of trio zou ook zijn waargenomen bij onze naaste verwanten, de chimpansees en de bonobo’s. Bij deze mensapen is solidariteit onder vrouwen bijna letterlijk van levensbelang. Voor jager-verzamelaars, zoals de mens in het stenen tijdperk, geldt dat evenzeer.
Want in de vrije natuur zijn vrouwen kwetsbaar als ze aan sanitair doen. Dan is een vriendin, die een oogje in het zeil houdt en ongewenste bezoekers zoals gevaarlijke dieren afschrikt, toch zeer welkom. Weten onze hersenen veel! Ze stammen uit die oertijd en evolutie werkt zeer langzaam. Dus gedragen wij ons alsof er nog geen toilethokjes bestaan.

Die vriendinnendienst strekt zich uit van het verlenen van praktische bijstand tot het bijhouden van de kinderen. Een vrouw had in die oertijd nagenoeg altijd een paar kinderen bij zich. Die droeg en zeulde ze overal met zich mee. Dus ging er iemand mee om op het kroost te passen terwijl moeder haar behoefte deed. Nu nog voert thuis menige jonge moeder op het toilet conversaties met een jengelende of taterende peuter in de deuropening. Het was in die tijd zo’n gewoonte van me geworden om de deur open te laten staan, dat ik mij er regelmatig op betrapte ze niet te sluiten ook als er bezoek was.

En terwijl je elkaar een dienst bewees als oppas en schildwacht, werd er natuurlijk ook heel wat afgepraat. Het delen van strategische weetjes en nieuwtjes is immers essentieel voor het onderhouden van een sociaal netwerk. Als je een vrouw bent heb je het zeker ook al meegemaakt in een openbaar toilet. Elk in het eigen hokje zitten ze lekker gezellig te kletsen. Dan sta je daar te springen van het ene been op het andere, doe je het haast in je broek. Maar vrouwen begrijpen elkaar, en beginnen slechts op de deur te bonzen als ze ten einde raad zijn en de wanhoop nabij. Je ziet ons dan ook elke vakantie lijdzaam en uitermate tolerant in lange rijen aanschuiven op de parkings van de autowegen.

Die vrouwelijke solidariteit zit er stevig in gebakken. Het is een machtig fenomeen, dat het zelfs klaarspeelt de maandelijkse cyclus gelijk te doen lopen bij vrouwen die gedurende een lange periode het dagelijkse leven delen.

We leven in een maatschappij waar nagenoeg alles in het teken staat van concurrentie en rivaliteit en iedereen voor zichzelf behoort op te komen. Zonder solidariteit echter waren de Afrikaanse Eva en haar kinderen misschien wel opgepeuzeld door een leeuw terwijl ze haar behoefte deed. Dan werd er niet eens over competitiviteit gespróken, want dan was de mensheid er gewoon nooit geweest.

Het duurde wat met die afwezige vrouwen. De jongemannen zaten elkaar wat wezenloos aan te kijken. Ze waren al lang uitgepraat. Een van hen stond op en ging ook maar eens dezelfde richting uit. Toen hij terug kwam, waren de dames er net ook weer. Ze bestelden nog een drankje en babbelden met zijn vieren lustig verder.

© Minervaria 7 april 2007

Design by The Blogger Templates

Design by The Blogger Templates